کاهش وزن با تزریق ماهیچه ای

پژوهشگران توانستند به شیوه جدیدی برای مصرف بیشتر کالری توسط بدن دست یابند. این کار با تزریق نوعی ماده به ماهیچه امکان پذیر خواهد بود.

کاهش وزن از نظر زیستی کاری بسیار دشوار به شمار می رود، زیرا بدن ما به گونه ای تکامل یافته که انرژی را به شکل بهینه ای مصرف کند. هر گاه که کاهشی در مصرف کالری صورت می گیرد، میزان بهینه سازی بدن افزایش می یابد تا به این ترتیب، اثرات کاهش کالری و در نتیجه کاهش وزن ناشی از آن جبران شود. به کلامی دیگر، بدن در برابر فعالیت ها برای کاهش وزن مقاومت می کند.

با این حال اگر بتوان کاری کرد که این روند مصرف بهینه انرژی توسط سلول های ماهیچه ای مختل شود، امکان مصرف کالری بیشتر حتی با اندکی فعالیت جسمی نیز فراهم خواهد شد. این همان هدفی بود که پژوهشگران دانشگاه آیووا در ایالات متحده در پیش گرفتند. آنها توانستند با تزریق ترکیبی خاص به موش، روند مصرف بهینه انرژی توسط ماهیچه های این جانور را مختل سازند.

این تیم پژوهشی، ترکیبی به نام ویوو- مورفولینو را به ماهیچه های ران موش تزریق کرد. این ترکیب سبب سرکوب تولید پروتئینی به نام کانال «پتاسیم حساس به ای.تی.پی» (KATO) شد. گفتنی است این پروتئین مسئول تنظیم بهینه سازی مصرف انرژی در ماهیچه های اسکلتی است و میزان انرژی مورد استفاده توسط این ماهیچه ها، توسط پروتئین مذکور تعیین می شود. آن دسته از ماهیچه هایی که این ترکیب را دریافت کرده بودند، دچار تحلیل عضلانی شده و کالری بیشتری را نسبت به ماهیچه هایی که این ترکیب را دریافت نکرده بودند می سوزاندند.

اختلال کانال KATP سبب بروز تغییراتی در خواص الکتریکی ماهیچه ها می شود و این مساله نیز به نوبه خود به افزایش گردش کلسیم می انجامد. این تغییر نیازمند انرژی بیشتر است و هر بار که ماهیچه منقبض می شود، انرژی بیشتری نسبت به ماهیچه هایی که کانال KATP آنها دست نخورده است مصرف خواهد شد.

افزون بر این، تزریق به ماهیچه های ران، هیچ گونه تاثیری بر ماهیچه ها و یا اندام های دیگر بدن ندارد. این مساله از این روی مهم است که می توان بخش های مورد نظر از بدن را هدف قرار داد، بدون اینکه نگران اختلال در بخش های دیگر بدن و بروز نتایج ناخوشایند شد.

به این ترتیب شاید در آینده شاهد پدیدار شدن شیوه ای جدید برای درمان اضافه وزن باشیم و برای این کار، فقط مقداری KTAP به بخش های مورد نظر بدن تزریق شود. البته این شیوه به معنای عدم نیاز به برنامه غذایی درست و تحرک بدنی نخواهد بود. هدف در اینجا، تسریع فرآیندهای جسمی برای غلبه بر تمایل طبیعی بدن برای بهینه سازی مصرف انرژی است. این شیوه شاید در آینده برای درمان سریع تر افرادی که دچار چاقی مزمن هستند بسیار سودمند باشد.